Tak Przyjacielu, znowu chcę Cię zaprosić do wspólnego zastanowienia się nad myślą apostoła Pawła z trzeciego rozdziału listu do Filipian. W ostatnim czasie bardzo mocno rozmyślam nad tą treścią. Dostrzegam w niej uniwersalny przekaz. Już dwukrotnie dzieliłem się z Tobą moimi refleksjami w tym temacie. Dzisiaj chciałbym podsumować tą myśl ostatnią refleksją. A więc popatrzmy do Biblii.
„Bracia, nie uważam się za kogoś, kto już uchwycił. Czynię jedno: Zapominam o tym, co za mną, i uparcie sięgam po to, co przede mną;zdążam do celu, do nagrody, która łączy się z pochodzącym z góry Bożym powołaniem w Chrystusie Jezusie.”
Flp 3:13-15 (SNP)
„Uparcie sięgam” – te słowa wypełniają moją głowę. Jest w nich olbrzymi przekaz, bardzo ważna informacja. Apostoł Paweł pokazuje mi przez te słowa co tak naprawdę jest najważniejsze dla niego. Pisze tutaj o tym, że uparcie sięga po to co przed nim. Przyjacielu, widzę tutaj dla siebie (a może też i Ty zobaczysz to dla siebie) że dla Pawła w tym wszystkim, czego dokonał w swojej służbie, najważniejsze było jego zbawienie, jego nagroda. Ukoronowaniem tego wszystkiego, czego dokonał była nagroda w niebie, życie wieczne. Bo jaki miało by to sens gdyby dopełnić tak wielkiej służby a na koniec usłyszeć „nigdy was nie znałem”(Mt 7:23). Dlatego Paweł dbał o swoje zbawienie, o swoją relacje z Panem i to było dla niego kluczowe. A cała jego służba wypływała z tych właśnie starań.
„Ja tedy tak biegnę, nie jakby na oślep, tak walczę na pięści, nie jakbym w próżnię uderzał; Ale umartwiam ciało moje i ujarzmiam, bym przypadkiem, będąc zwiastunem dla innych, sam nie był odrzucony.”
I Kor 9:26-27 (BW)
Łatwo się w tym wszystkim zatracić, łatwo zapomnieć o sobie samym. Łatwo zostawić najważniejsze kwestie na później…ale to „później” może naprawdę zaskoczyć. I wtedy już nie będzie możliwości nic skorygować. Dlatego w podróży z Panem w pierwszej kolejności należy pamiętać o sobie samym. Bo wielkie rzeczy dzisiaj są a jutro ich nie ma a nasza podróż jest wieczna, nigdy się nie skończy. Więc po prostu czasem nie warto, chociaż całym sercem bym to chciał, i nawet by się mogło wydawać że „jak żyć”. Nie warto, Przyjacielu, nie warto chybiać celu po to żeby trafić w próżnię. Nie warto odkładać kapitału w miejsce, z którego kiedyś nie wyciągniesz nic, nawet tego co włożyłeś. Przede wszystkim sam muszę mieć poukładane priorytety. Moje postępowanie, moja codzienność musi być w porządku
Chcę być w celu, chcę identyfikować w sobie choćby najmniejszy kawałek „próżni”. Chcę dobrze biec i precyzyjnie uderzać. Bo warto, naprawdę warto, mój drogi. Gram o najwyższą stawkę, moje „to be, or not to be” i w tej mojej grze to ja sam osobiście jestem najważniejszy. Bo czym się potem wykupię, jak będę mógł jeszcze raz zawalczyć, co powiem?. Ze taki duży plon zebrałem, że tak bardzo wszystko rozumiałem, że było taaakie olbrzymie namaszczenie. Na nic mi się to nie przyda. Inni może dzięki temu dużo zyskali, ale ja cały czas uderzałem w „próżnię”. Bo zapomniałem o sobie. Bo sobie powtarzałem „kiedyś się za to wezmę”, „kiedyś zrobię z tym porządek” ale wtedy będzie już za późno.
Nie chcę tak. Bardzo pragnę być dobrym, używanym narzędziem, ale najbardziej pragnę być na wieki z Panem. I niech to determinuje wszystko co robię, niech to właśnie mnie napędza. Dzięki temu będę szedł do przodu i kiedyś się nie rozczaruję. Chcę być takim człowiekiem, którego życie jest godne zwiastowania, którym się dzieli z innymi.
Chcę na koniec dać Ci pod zastanowienie (i sobie oczywiście też) słowa apostoła Pawła. Przyjrzyj się im, przemyśl i zobacz co tak naprawdę pchało tego człowieka do przodu, co determinowało jego życie i służbę. Bardzo życzę Ci (i sobie) dobrych rozmyślań.
„Toczyłem piękny bój. Bieg ukończyłem. Wiarę — zachowałem.Teraz czeka na mnie wieniec sprawiedliwości, który w tym Dniu da mi Pan, sędzia sprawiedliwy, a nie tylko mnie — da go wszystkim, którzy z utęsknieniem oczekują Jego przyjścia.”
II Tm 4:7-8 (SNP)
